Hep, gelecekmişim gibi beklersin sandım.

Dönüp baktığımda, çoktan gitmişsin.

Seni suçlamıyorum,sakın alınma.

Aptallığın büyüğü bende,

Ben kaderime çoktan razı oldum.

Yinede,

O kadar çok görmek isterimki,

Anlatamam ......

Olamazmı?

İnsanların anısı.

Geçmişinde birisi,

Unutulmaması.

Suç mu olur?

Birde çok sevipte,

Ayrı düştüyse.

Eş olamadıysa,

Dost olması;

Suçmu olur

Sen dememişmiydin,

Dilerim;

Benden iyisini bulursun.

Senin kadar değil,

Sana yakın.

Sen ise bambaşkaydın.

Senin unutulman

Ne mümkün......

Sesimin çıktığı kadar bağırsam.

Hep adını çağırsam.

Bundan sonra,

Dönüpte bakarmısın?

Kim bu? …………….

Sen dünyalar kadar haklısın.

Ben ise,

Kaybolan yılların,

Kendisi için yaşamamış,

Çocuğu…..

Sana ,

Sonsuz mutluluklar dilerken,

        Gözlerim doluyor…. 

 

Ondokuz Ağustos İkibinonüç.

Öğle vakti saat oniki yirmialtı.

Sokağınızdan geçtim,

Heyecanla,gözlerim seni aradı.

Kapılar kapalı, perdeler çekikti.

Sokak sakin, mütevaziydi.

Hiç tanımadığı bu adam,

Bu sokakta, kimi arıyordu?

İçimdeki hüzün,

Sokağın bir ucundan,

Öbür ucuna kadar,

Avazın cıktığınca çağır....

Belki perde aralanır,

Bu ses tanıdık diye........

Kader ağını nasıl ördü

Elden gelen neki

Yazımız yazılmış

Çok sevsekde

Kaderimiz değişmiyor işte

Yalnız bir dileğim var

Sonsuza kadar dost kalalım

 

Mehtap vardı,

Aya baktım.

Seni gördüm.

Yıldızlar vardı,

Gökyüzüne baktım.

Seni gördüm.

Nereye baksam,

Seni görüyorum.

Çok,çok zor.

Bu sonsuz ayrılık.

Seni görmeden,

Hep seni görüyorum.

Duyğularımda,

Düşlerimde ,

Düşüncemde,

Gecemde,

Gündüzümde,

Yollarda,

Dağlarda,

Biliyormusun?

Ziledeki,salınğaçta

Hep seni görüyorum......